ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

به پیشانی نشان از بوسه‌ی ماءالعنب دارم

جنون لحظه‌ای آمد سراغم باز تب دارم

چنان در خویش درگیر خیالاتی پریشانم

که گویا از خود بیچاره احوالم طلب دارم

اگر سنگ سیاه کعبه ام خوانند، جا دارد

که خالی معتکف بر چهره‌ی ماه رجب دارم

خلیج عُزلتم بر جبهه ام مُهرِ عجم باشد

سَر و سِرّی ولی.. با فارسِ مُلکِ عرب دارم

مرا با اوست هر شب یک ملاقاتی و دیداری

شدم نئشه ز اِبراز خیالاتی که شب دارم

ادب‌ها میکنم در دیدن آن جلوه‌ی ذاتی

نمی‌بوسم رُخِ آئینه را با اینکه لب دارم

لبانم از مُرور نام او پیوسته شیرین است

میان کام خود از نام او باغ رطب دارم

شنیدم غافلی مُفتی به کفرم داده فتوایی

چه می‌دانست آن بیچاره که.. مثل تو رَب دارم

گهی در کِسوت بت، گاه مرآة خداوندی

از اینکه کس نشد کافر ز دیدارت عجب دارم

به ضمن نام تو هرگز، نگویم لا و اِلّایی

خدا را کی سزد اینگونه خواندن، من ادب دارم

هویدا گشتِ حُبّ تو عیار پاکی صلب است

هزاران شکر اجدادی همه عالی نسب دارم

اگر چه ظلمتم اما.. ز فیض نور مستورت

دل شوریده احوالی به عشقت منتسب دارم

در ایوان نجف گویا که مستورانه تاکی هست

که تا محشر ز جوشش های آن حال طرب دارم

به عکس آن دلی که برندارد بار وحدت را

به کثرت کافرم چون تکیه بر دیوار رب دارم